bir dakika, bir dakika.

Tum asaletiyle 'cok da umrumdaydi' der gibi

Ben Candan Ercetin'e bagladiysam olayi, evi cok ozlemisim demektir. Evi degil de, geride biraktigim her seyi ozlemisimdir. Ya da ben ozlememisimdir, kedi ozlemistir.

Candan Ercetin'i kibar bir insan ve zevkli bir sanatci olmasindan ote severim. Onun sarkilari benim cocuklugumdur, hayallerimdir, ingilizce bir sarkida asla bulamadigim kimligimdir. Saf saf kendi dunyamda kurduklarimdir.

Cunku ilkokulda, okulum evden 10 dakika uzakta oldugu icin arabayla gidip gelirken, onun kasetlerini eskittik biz yillar boyu. Eve girmezdi o kasetler, arabada dururdu hep. Sarki ezberi sifirin altinda olan ben bile tum sarkilarini bilir, sanki her dedigini deriiin derin anliyormus gibi eslik ederdim. Candan'i sevmek, boylesine sevmek, herkese nasip olmaz.

Pek tabii bu siralar bana bir takinti geldi. Benim sevdiklerimi sevmesin kimse istiyorum. Ama bos bir "kiskanclik" aslinda. Benim sevdiklerimi kimse benim sevdigim gibi sevemez ki. Bana ait bunlar: nasil sevdigim, neyi sevdigim, ve ne kadar sevdigim.

edit: bu da var. sonra S. niye en ufak esintiye bile kapiliyor diyorsunuz. Bunlarla buyudum de ondan.