Odamı çok seviyorum. Yazılarla, resimlerle, renklerle dolu... Çoğu insanın odama girerse benim her seferinde olduğum gibi mutlu olacağını düşünürüm. Odam 'mutlu'dur çünkü, umutludur, olumludur. Gülümsetir.
Fakat biraz köşeye giderseniz, dolabımın üzerinde ufak, ne olduğu pek belli olmayan bir resim görürsünüz. Bir cam. Üzerinde yağmur damlaları olan, puslu bir cama bir yazı yazılmış: you won't be young forever.
Başka bir blogdan almıştım, hatırlamıyorum. Belki içinde en ufak bir mutluluk bile barındırmayan tek asılı şeyim bu. Fakat indirmiyorum, çünkü ona bakınca tam olarak mutsuz olmuyorum. Her gün, belki bazen günde birkaç defa, gözüm takılıyor odamın o köşesine.
Bunu hiç unuttum mu bu aralar diye tartıyorum, kendimce.
bu aralar bunu çok düşünüyorum, galiba 18'e yaklaşmaktan.
YanıtlaSilkendini yaşlı, kırışmış, ama en çok da heyecanlanamayacak kadar yorgun hissetme fikri midemi acıtıyor.